Steven Pauwels, de logistieke “leeuw”
Naast Jo Van Moer en zijn vrouw Anne is er nog iemand die een heel groot aandeel heeft in het succes van Van Moer Logistics. Die derde musketier is Steven Pauwels. Hij is de stille kracht achter het ondernemersduo met de nadruk op “kracht”. Steven is tegelijk hun rechter en linkerhand en stond mee aan de wieg van het bedrijf. Wie Steven kent weet hoe bijzonder hij is. Wie hem nog niet kent, lees vooral verder.
Zet Jo en Steven bij elkaar en het duurt niet lang of de straffe verhalen komen boven. Hun ogen blinken als ze de avonturen van weleer voor de geest halen. Anne is er komen bijzitten en geniet zichtbaar van ze bezig te zien en te horen. Nog even meegeven dat telkens u een 😊 ziet staan er onbedaarlijk hard gelachen werd. De tekst staat er vol mee...
Deel dit artikel
Steven, hoe is jullie samenwerking begonnen?
Steven: Goh, dan moeten we ver terug in de tijd. Ondertussen meer dan 30 jaar geleden. Ik woonde toen in de buurt van het bedrijf van Jo & Anne. Ik fietste er dagelijks voorbij als ik naar school reed. Het trok me toen al enorm aan. Ik moet een jaar of 14, 15 geweest zijn. Ik kende Jo & Anne nog niet, maar wel de vader van Jo. Die had een grondwerkbedrijf en Ik hielp hem heel regelmatig met allerlei klusjes. Wij hadden thuis nochtans een landbouwbedrijf waar ook altijd werk was, maar heel graag deed ik dat niet. Ik had het meer voor de grote machines. Elke zaterdag, elke woensdagnamiddag en tijdens alle vakanties kon je mij vinden bij de pa van Jo. Afval sorteren, droogzuigingen plaatsen, putten boren, … enfin… kinderarbeid hé. 😊 Nee, nee, ik deed dat echt graag en ik had daar ook voldoening van.
En hoe ben je dan bij Jo & Anne terecht gekomen?
Steven: Op datzelfde moment waren Jo & Anne al hun tweede magazijn aan het bouwen in Melsele. Via Jo zijn vader kwam ik bij hen terecht. Ik zie mezelf daar nog staan op het middenplein. Ze waren er beton aan het leggen en aan het nivelleren en ik met de schop ernaast.
Jo: Meerdere malen meegemaakt dat Steven zijn fietske hier tegen de gevel zette en kwam meehelpen. En dan om 23u00 zijn moeder aan de lijn: Zeg Jo, waar blijft die? Onze Steven moet morgen naar ’t school hé! 😊😊😊
“Nen bruten beer”
Hoe oud was je toen?
Steven: Ik was toen 17 jaar. Ik zag het einde van mijn schoolcarrière met een glimlach tegemoet moet ik zeggen (iedereen lacht 😊). Dat zat al vroeg in mijn hoofd: “Van zodra ik kan stoppen met school stop ik en begin ik te werken”. Ik vond de schoolbanken echt verloren tijd. Dat ging niet snel genoeg, te weinig uitdaging. Ik kon niet wachten om echt actief aan de slag te gaan. Op 30 juni gedaan met ’t school. Op 1 juli bij Jo & Anne officieel begonnen.
Jo hoe was Steven als jonge knaap?
Jo: Die was zo zot als iets! 😊 En nog altijd een beetje. Positief bedoeld hé! Een man van de aanpak, soms wat bruut, maar werken! Ik vergeet het nooit, die keer dat hij op een vorkliftje sprong met een hoge mast bedoeld voor magazijnwerk. Steven wilde er mee in een camion rijden die buiten stond … Magazijnpoort in stukken!
Steven: Dat ben ik precies vergeten … 😊 Wat ik nog wel weet is de eerste keer dat ik op een vorklift reed. Ik had totaal geen ervaring …
Jo: ’t Was nen bruten!
Steven: Ik vertrok daar mee. Ik neem mijn eerste bocht … en ik vloog daar af! En dat vorkliftje reed op zichzelf verder 😊
Jo: 😊 Nen bruten beer! Steven lag na zijn eerste bocht al tussen de paletten. Het kon nooit rap genoeg gaan bij hem.
Hoe groot was het bedrijf toen?
Steven: Oh, het was toen nog heel kleinschalig. Anne op den bureau, 1 magazijnier en 3 chauffeurs. En dan Jo en ik.
Jo: Maar het is toen heel snel, heel snel beginnen gaan.
“Wroeten”
Steven, had jij toen door van… Dit is hier toch iets “speciaals”?
Steven: In feite wel. Er waren enorm veel uitdagingen. Je voelde aan alles het enorme potentieel. En we werden overal bij betrokken. Dat kon ook omdat het een heel vlakke organisatie was. Wat er ook gebeurde, het werd onmiddellijk in de groep gesmeten en besproken. Kreeg Jo een telefoontje van een klant dan mochten wij allemaal onze mening geven over hoe we dat gingen aanpakken. En dan werken, werken, werken.
Jo: Dat was in feite geen tijd van werken, maar van “wroeten”.
Steven: Klopt, het ging keihard en wij maakten dan ook van alles een competitie. Wie laadt het snelst een container vol?
Jo: Echt alles was om het eerst! 😊 Maar ik kon nooit winnen van die jonge mannen (note: Jo was zelf een twintiger 😉)
Steven: Wij leerden alles al doende en werden bij elke opdracht efficiënter. Wij hadden misschien weinig ervaring, maar wel veel gezond verstand.
Jo: En met vallen en opstaan!
Steven: Zeker. In het begin hadden wij bijvoorbeeld een heel “ambachtelijk” stockbeheer. Hoeveel uren dat wij soms bezig waren met goederen te zoeken. Of paletten die we niet terugvonden …
Jo: Ooooh, dat was echt verschrikkelijk …
Steven: En dan de vreugdekreten als we ze terugvonden. 😊 Om vervolgens weer uren te verliezen met paletten te verplaatsen om eraan te kunnen …
Puur ondernemerschap
Wat trok je zo aan in het bedrijf en in Jo & Anne?
Steven: Dat was het pure “ondernemerschap”. De wil om er iets van te maken, om het goed te doen, om klanten kwalitatief te bedienen. Wij keken ook enorm op naar onze concurrenten. Dat waren de grote jongens. Maar we dachten wel altijd; waarom zouden wij dat niet kunnen of niet beter kunnen?
Jo: Wij waren in feite een heel kleine speler buiten de haven en moesten opboksen tegen de grote havenbedrijven binnen de haven. En toch slaagden wij erin om hen contracten af te snoepen. Onze omzet vloog door het dak …
Steven: (maakt Jo zijn zin af) … omdat wij met creatieve ideeën kwamen om die logistieke flows efficiënter te organiseren.
Jo: Die havenbedrijven begrepen daar niets van. Dat wij dat konden van buiten de haven met al die douaneformaliteiten, accijnzen, vergunningen, dat kon niet! Maar wij kenden een douanier in Sint-Niklaas, “De Kalle”. Die kwam naar ons en die hielp ons.
Steven: Dan gaf die ons bijvoorbeeld een tijdelijke vergunning in afwachting van de echte vergunning. Die had heel veel sympathie voor ons.
Jo: En mijn moeder die reed over en weer naar Sint-Niklaas met de documenten. In de haven konden ze niet vatten hoe wij dat deden. 😊 Pas op, wij waren met alles in orde hé!
Steven: Onze kleinschaligheid was toen een echte troef. Geen overheadkosten weet je. Maar ook onze wilskracht gaf de doorslag. Wij werkten soms letterlijk dag en nacht.
Jo: Ik herinner mij een klant, die belde dan om 04u00 ’s nachts: “Mannen, kunnen er nog 20 containers bij?
Steven: En wij zeiden nooit nee. Eerst ja en dan pas maakten we ons zorgen over hoe we dat nu precies gingen aanpakken. 😊
De leeuw!
Jo & Anne wat trok jullie zo aan in Steven?
Jo: Steven was een “leeuw”! Die verzette het dubbele van een ander.
Anne: En ook een ijzersterke mentaliteit!
Jo: Ja, oersterk. Ik heb het nooit meegemaakt, schrijf het op, NOOIT meegemaakt dat hij zich liet “hangen”. Tegenover Steven ben ik echt een watje. Ik heb nog echt zitten huilen bij het laden van een container. Ik kon echt niet meer. Dan was daar altijd Steven met een bemoedigend woordje, die hield er altijd de spirit in. Echt een enorme positivo.
Steven: Ja, dat kan ik wel zeggen van mezelf. Ik bekijk de zaken altijd positief. Sommige mensen halen uit alles het negatieve. Bij mij is dat andersom. Hoe moeilijk het ook is, ik zie enkel de positieve dingen en ga daar mee aan de slag. Dat kwam bij Van Moer wel van pas moet ik zeggen 😊.
Jo: In die beginjaren werkten we keihard, maar er was nog geen goed overzicht over wat we nu precies aan het doen waren. Pas op het einde van het jaar kregen we zicht op de cijfers. Dat is een paar keer dik tegengevallen. 😊 Amper iets of niets verdiend … Steven stond daar dan altijd van: “Kop op, niet afgeven en voortdoen!”
Hij is heel complementair met jullie?
Jo: Zeker weten. Steven is ook heel slim. Dat is echt een rekenmachine.
Steven: Ja, Ik reken enorm graag. Ik wist altijd perfect hoeveel tijd we in het laden en lossen staken en hoeveel we daar dan op over hielden. Ik becijferde letterlijk alles. En ik was ook van alles op de hoogte.
Jo: Laat hem naar documenten of facturen kijken, hij haalt daar binnen de minuut alle fouten uit. En dat is maar één van zijn sterke punten.
Al vrij snel kreeg hij ook grotere verantwoordelijkheden?
Jo: Steven had een brandende ambitie.
Steven: Ja, het was altijd mijn ambitie om natiebaas te worden. Dat was het systeem in de haven vroeger, dat je je kon inkopen als meewerkende bestuurder. Tussen pot en pint heb ik die ambitie bij Jo & Anne duidelijk gemaakt … Zij hebben dat gelukkig heel serieus genomen. 😊
Jo: Dat ging echter niet vanzelf. Toen we in 1996 in Temse opstartten omdat het in Melsele te klein werd had ik i.p.v. Steven iemand anders aan het hoofd gezet. Dat was niet met zijn goesting. 😊
Steven: Klopt. Jo en Anne kozen toen bewust voor een ervaren iemand uit de haven. Ik snapte dat wel, maar dat prikte ook moet ik toegeven.
Jo: En juist op dat moment brandt ons magazijn in Melsele af.
Steven: Ja, Jo & Anne zaten letterlijk en figuurlijk in zak en as. Dat was echt een kantelpunt in ons bestaan. Jo & Anne zaten aan de éne kant met een afgebrand bedrijf (Melsele) en aan de andere kant met een magazijn (in Temse) dat nokvol zat. De uitdaging was om de activiteiten te laten blijven draaien. Wij hebben toen de gekste dingen gedaan om dat mogelijk te maken.
Jo: Ik dacht dat we moesten stoppen, maar Steven belde mij en zei me om alle containers naar Temse te sturen. Ik verklaarde hem zot, want ik wist dat daar geen plaats was. Maar Steven bekeek dat heel nuchter en zocht oplossingen. Toen ik er ’s avonds laat naar toe reed waren ze met iedereen tot op de parking “baches” over containers aan het trekken in weer en wind. Toen kreeg ik wel even een krop in de keel …
Een gratis vakantie en een Johnnybak
Steven: Even later is er dan een 2de magazijn gebouwd in Temse. Dat was een heel drukke periode. Jo heeft me ooit eens “verplicht” op vakantie gestuurd. Hij heeft me toen een brief meegegeven waarin stond dat die vakantie zo goed als op zijn kosten was. En op mijn trouw stond er een gloednieuwe firmawagen te blinken. Enfin, ik heb veel gegeven, maar ook veel teruggekregen. Dat is wel mooi.
Anne: Da’s juist die grijze BMW 3. Zo’n hele lage, echt een “Johnnybak” 😊
Steven: Johnnybak? Een sportwagen Anne … (iedereen barst het uit 😊) Ik was nog nooit zo fier geweest in mijn leven!
Jo: Toen de plannen om in de haven van Kallo op te starten concreet werden is Steven op me afgestapt. Hij zei: “Als je in Kallo gaat bouwen, dan zou ik daarin betrokken willen worden.” Ik heb niet lang moeten twijfelen. Wij hebben toen Van Moer Rail opgericht en een nieuwe vennootschap waarin we Steven mee hebben laten participeren.
Wanneer wisten jullie in feite dat Steven een “blijver” ging worden?
Jo: Oh, heel snel. Eigenlijk vanaf de eerste dag. In feite al vanaf dat hij ging helpen bij mijn vader. Altijd het verschil gemaakt van in het begin.
Steven: Pas op, zij gaan ongetwijfeld ook veel gevloekt hebben op mij. Met al mijn kuren, snelheid en mijn forsheid liep dat ook wel eens fout hé.
Jo: Toch niet al te veel denk ik. Ruzie hebben wij nooit gehad. Wel eens van mening verschild, maar ruzie? Nooit.
Steven: Weet je, wij hebben hard gewerkt en veel leed samen gedeeld. Het was soms echt moeilijk. Maar tegelijk ook veel gefeest en plezier gemaakt!
Jo: Wel eens het varken uitgehangen dat klopt. 😊 Na het werk genoeg tijd voorzien om eens een pintje te drinken. Of twee …
Dan ken je elkaar door en door?
Steven: Dat mag je wel zeggen. Buiten het bed, deel ik alles met de Jo! 😊
Jo: En het bed ook Steven! 😊 Meermaals! In Millau!
Steven: Ah ja, da’s juist. Wat was dat allemaal …
Wat volgt is een heroïsch “op stap” verhaal. De opname gaat even in pauze 😊
Steven, hoe kijk jij terug op het hele verhaal? Niet het vorige hé …
Steven: Een echte rollercoaster. Ik heb er heel veel uit geleerd. Om te geraken waar we wilden geraken hebben we heel hard moeten werken, wroeten zoals Jo zei. Veel hindernissen tegengekomen én overwonnen. Dan besef je wat je allemaal moet doen en hoe moeilijk het soms is om een cent binnen te brengen. Dan creëer je voor jezelf de reflex om voor je een cent uitgeeft er 2 keer over na te denken. We hebben altijd kostenbewust geweest. En dat was ook nodig.
“Gut feeling"
Jo: Tegelijk hebben we ook dikwijls gesprongen zonder te weten waarin. Door inderdaad te “wroeten” zijn we er meermaals in geslaagd om ook die avonturen toch rendabel te maken. Vandaag gebeurt alles veel beredeneerder. Toch moet je soms ook je gevoel volgen.
Steven: Zoals die keer dat onze buren/concurrenten in Kallo bij mij kwamen aankloppen. Hun magazijn draaide niet goed. Ze kregen hun operaties in feite niet onder controle. Ze zagen dat het bij ons wel vlotjes verliep en ze boden mij een job aan. Ze gaven het dubbele van wat ik verdiende en wilden me snel spreken. Ik ben vervolgens met hen gaan praten … maar ik nam Jo mee naar de bespreking. 😊
Jo: (fijntjes) Wij hebben dan voorgesteld om hun operaties en later ook hun magazijn over te nemen. Dat was nu eens echt “springen” want iedereen zei dat we daar nooit één frank aan zouden verdienen. 😊 Steven en ik hebben daar opnieuw met gezond verstand naar gekeken en zo beetje bij beetje die business rendabel gemaakt.
Steven: Weet je, als je iemand die case theoretisch laat analyseren, die zal daar nooit het potentieel in zien. Wij zagen echter van ver hoe je die logistieke flows praktisch beter kon organiseren. Een typisch voorbeeld van hoe we soms onze “gut feeling” volgden.
Jo: Ons intermodale verhaal is ongeveer hetzelfde. Wij hebben daar ons gevoel gevolgd, maar onze adviseurs die zeiden vrij snel: “Waar zijn jullie in godsnaam aan begonnen.” Ze adviseerden om terug te verkopen. Stress dat ik gehad heb! Wij verloren er maandelijks bakken vol geld. Ik heb toen aan Steven de opdracht gegeven om ook die business op het spoor te krijgen. Over ons lijk! Steven heeft er bij wijze van spreken zijn bed naast gezet en heeft dat op een jaar tijd doen draaien.
Steven: Nogmaals, op papier krijg je dat niet opgelost hé. Je moet je daar echt naast leggen zodat je precies begrijpt wat er misloopt en wat er beter kan.
Jo: Mochten we toen niet hebben doorgezet, dan was dat intermodale verhaal verloren gegaan.
Steven: Je moet soms eerst door een diep dal alvorens succes te hebben. Het is een kwestie van doorzettingsvermogen en nooit opgeven. Met dank aan onze Van Moerianen. Je hebt ook heel goede en gemotiveerde mensen nodig om zo’n zaken tot een goed einde te brengen.
Jo: Vandaag is het intermodale één van onze best draaiende divisies. Kijk, gut feeling blijft belangrijk, maar we staven dat nu meer met cijfers en berekeningen.
Steven: Wat niet veranderd is, is dat we er altijd blijven met z’n allen voor gaan. Service bieden is voor ons heilig. Zo hebben we met heel veel klanten heel sterke relaties opgebouwd. Wij gingen en gaan ervoor door een vuur. En dat wordt niet vergeten.
Jo: Zo heeft één van onze goede klanten, waar we al zoveel voor gedaan hadden, ons in 2008 mee door de crisis getrokken. Wij hadden hen in het verleden aan veel nieuwe business geholpen door onze doorgedreven service. Wel, In 2008 hebben ze ons voorschotten betaald. Zo konden we het hoofd boven water houden. We hebben elkaar altijd geholpen. Dat schept heel nauwe banden hé.
Is er één moment in al die jaren dat je is bijgebleven?
Steven: Het zijn er zoveel geweest. De mooiste momenten zijn misschien wel de terugblikmomenten. De mijlpalen die we hebben gezet en lieten gepaard gaan met een bedrijfsfeest. In 2005 met de opening van de rail. Zelfs in 2008 met de opening in Zwijndrecht en dan in 2015 met ons 25-jarig bestaan. Dat terugkijken op die verwezenlijkingen deed me wel iets… ik was dan altijd heel fier. En de volgende dag er natuurlijk terug tegen aan hé! 😊
Van Moer – Pauwels Logistics
En nu?
Steven: Mijn toekomst is heel blauwkleurig. 😊 Verder doen zoals we bezig zijn. De groei-ambitie blijft.
Jo: Het gekke is eigenlijk dat je je ambitie elke keer weer verlegd. Toen we de eerste 10 miljoen euro omzet maakten, dacht ik dat we er wel waren. Dan kom je aan 25 miljoen, en dat verlegt zich steeds … Ik heb die evolutie van ons bedrijf nooit voor mogelijk geacht en toch is het blijven groeien.
Steven: Ik heb dat nodig, die groeiambitie.
Hoe hebben jullie dat nu gedaan? Van 3 musketiers naar zo’n bataljon van meer dan 2200 medewerkers?
Steven: Het antwoord is natuurlijk weer dat “wroeten”, maar ook wel “goed voor elkaar zorgen” voor uw collega’s en uw naasten. Ik heb altijd geprobeerd om een warme omgeving te creëren. Het is een kwestie van veel vertrouwen geven, dan krijg je dat ook terug. Zo is dat ook met mij gegaan.
Jo: Dat is echt een gave van Steven. Hij is heel empathisch. Als er iets gebeurt met “zijn mannen” is hij de eerste die in de bres springt. Maar hij kan ook hard zijn. Soms denk ik: “Steven zo bruut”, maar dat is dan altijd met een rede. Het is trouwens echt een ruwe bolster, blanke pit hoor. Het hart op de juiste plaats. Steven zal altijd iedereen willen helpen. En hij is gehouwen uit 1 massief stuk rots!
Steven: Ik zeg vaak dat ik de gelukkigste collega van heel het bedrijf ben. Maar ik meen dat ook. Ik doe het nog steeds heel graag. Je krijgt hier zoveel kansen, er zijn hier zoveel uitdagingen. We hebben het al zo ver geschopt, zowel op persoonlijk vlak als met het bedrijf. Dat maakt mij oprecht gelukkig en fier.
Zou je iets veranderen mocht je er opnieuw aan beginnen?
Steven: Ik zou het zo opnieuw doen!
Jo: Heel veel dankbaarheid naar Steven. Ik denk dat dat wederzijds is. Ik zeg wel eens: “in feite zou het bedrijf “Van Moer – Pauwels Logistics” moeten heten. Steven is de meest loyale Van Moeriaan ooit. Hij heeft in heel zijn carrière nooit opslag komen vragen. Gewoon altijd blijven gaan, ook als hij in het begin in feite “onderbetaald” was omdat het toen niet anders ging. Maar kijk, de aanhouder wint hé.
Anne: We zouden hem moeten kunnen “klonen” 😊
Jo: Da’s echt! 😊
